TRACK, BEATING and THEM

       [ Take me Out ] - ตอนที่ 3 -            ถ้าคิดเสี่ยงก็ต้องยอมรับผลของความเสี่ยง            เขาซึ้งถึงความหมายของมันก็วันนี้           แสงสว่างจากดวงอาทิตย์อาบไล้ทั่วร่างเปลือยที่ทอดร่างอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนบางในห้องที่ไม่คุ้นเคย เขารู้สึกถึงไออุ่นของดวงอาทิตย์อย่างที่ไม่เคยรู้สึกหากนอนอยู่ในห้องของตนเอง รู้สึกดีเหลือเกินที่ห้องห้องนี้แสงสว่างเจิดจ้ากว่าห้องอุดอู้ที่เขาอยู่มาก           ความเมื่อยขบแล่นไปทั้งร่างเมื่อขยับตัวหาใครอีกคนที่ร่วมหลับนอนกกกอดกันทั้งคืน เขาเหมือนกำลังเสพติดอ้อมกอดนั้นเสียแล้ว ทั้งที่ได้รับมันเต็มอิ่มตลอดคืน แต่มันไม่พอเพราะยิ่งได้รับเขายิ่งโหยหา           ทว่าเช้านี้มีเขาคนเดียวบนเตียงอย่างไม่ควรจะเป็น แทฮยอนพลิกร่างนอนหงายขยับผ้าห่มปิดคลุมร่างก่อนส่ายสายตามองหาเจ้าของห้องและเหมือนสิ่งยืนยันว่าคนที่มองหาไม่อยู่ในห้องจะเป็นเสียงโหวกเหวกจากสักที่หนึ่งในบ้านดังมาให้ได้ยิน           เขาผุดตัวลุกนั่งหวังเดินตามหาเสียงนั้นทว่าความรวดเร็วเกินประมานตัวเองทำให้ร้าวไปทั้งตัว ยิ่งไปกว่านั้นความปวดหนึบบริเวณท้องน้อยและสะโพกก็มีมากจนต้อ

[ Take me Out ] - ตอนที่ 2 -           เวลาไม่เคยหยุดเดินและทุกวันที่เดินผ่านไปเป็นเหมือนการนับถอยหลังไปสู่สิ่งที่แทฮยอนไม่อยากจะเผชิญ เขาไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่ ไม่ได้รอด้วยใจจดจ่อทว่าไม่เคยลืมนึกถึงว่าต้องมีวันนั้น เขาใช้ชีวิตวันแล้ววันเล่ากับความมืดมิดที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจ ดวงตาเรียวมองผ่านหน้าต่างบานเดิมแต่นั่นไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนเดิม           ไฟริมทางสีเหลืองหม่นดับลงเป็นดวงเท่าไหร่ก็ไม่รู้ซึ่งไม่มีใครคิดจะสนใจเฉกเช่นตัวเขา ทุกอย่างดำเนินไปตามแนวทางของมันไม่เปลี่ยนแปลง ในขณะที่สิ่งเดียวที่กำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาลคงเป็นตัวเขา ..                     ทั้งที่รู้ว่าหนทางข้างหน้ามันมืดมิด           แต่ทำไม..           เขาไม่เคยก้าวออกไปได้เสียที           นัยน์ตาโศกทว่าฉายแววเรียบเฉยทอดมองไปยังเบื้องล่าง ไม่รู้ตัวว่าตนกำลังมองหาร่างของใครบางคนที่พานพบทุกค่ำคืนผ่านการมองจากที่ตรงนี้           แค่สายตาสบสายตาไร้การพูดคุย ทำเพียงมองกันและกันอยู่ชั่วครู่ชั่วคราวเหมือนแค่เรื่องบังเอิญ แต่ทว่ากลับทำให้เขารอคอย           แทฮยอนไล่มองหาคนคน