[FOR]

[ FOR ]

(WINNER x SouthClub : Minho x Taehyun)

แสงไฟน้ำเงินสลับม่วงเล็ดลอดออกมาตามช่องประตู ผมยืนถอนหายใจอยู่เบื้องหน้าบานประตูอีกฟาก

'อีกแล้วสินะ' 

ผมคิดในใจพลางไขกุญแจเข้าไป มีคนอยู่ข้างในราว ๆ ห้าคนพวกเขาไม่ได้ตกใจกับผู้ที่มาใหม่ ไม่มีใครสนใจผมด้วยซ้ำ

กลิ่นฉุนคละคลุ้งห้อง ควันบุหรี่ฟุ้งกระจาย ผมมองเห็นว่าต้นเหตุคือใครสักคนที่อยู่มุมเครื่องซักผ้า ผมกวาดตามองไปรอบ ๆ พี่สาวของผมอยู่ตรงนั้น บนโซฟากับแฟนหนุ่ม แขนซ้ายของเขาที่ประคองหน้าเธอมีรอยสักเป็นตัวอักษรที่ผมมองไม่ชัดว่าคือคำว่าอะไร ผมส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย พวกเขาผละออกจากกัน 

ในที่สุดผมก็มีตัวตนเสียที

"ห้ามบอกแม่" เธอบอก

"พี่ก็เลิกทำแบบนี้เสียที ไม่ก็ไม่ทำที่อื่น แม่ไม่ได้เช่าที่นี่ให้พี่อยู่คนเดียวจำไว้ด้วยสิ" ผมไม่ได้รอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อไหม เลือกที่จะเดินหนีไปที่ห้องของตัวเองดีกว่า 

ทว่าในห้องนอนของผม บนเตียงของผม คนแปลกหน้าสองคน พวกเขากำลังทำแบบนั้นกัน คุณรู้ใช่ไหม แบบนั้นที่ผมหมายถึง ผมรีบปิดประตู มันบ้ามาก ผมหัวเสียและตกใจ  

"ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะ" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น เรียวนิ้วมีมวนบุหรี่ที่จวนจะหมด คุณยิ้มขำเล็ก ๆ  "ดื่มอะไรหน่อยไหม พวกเขาคงใช้เวลาอีกสักพัก"

"ผมจะไปนอนที่อื่น ฝากบอกพวกเขาให้ทำความสะอาดด้วย" 

ผมจะเดินเลี่ยงออกไป อันที่จริงผมยังไม่รู้ว่าจะไปนอนที่ไหน แต่ให้เป็นที่ห้องตัวเองวันนี้ ในคืนนี้ไม่ได้แน่ ๆ ต่อให้พวกเขาจะกลับไปแล้วก็เถอะ

"ต้องขนาดนั้นเลยหรือไง"

"ใช่น่ะสิ ทำไมพวกเขาต้องมา....ทำแบบนั้นด้วย นั่นเตียงผม" ไม่กล้าพูดว่าพวกเขาทำอะไร ให้ตายเถอะมินจาพี่สาวของผมคงไม่เคยทำแบบนั้นใช่ไหม

"มินจาเคยเล่าว่านายกำลังเรียนมอปลายใช่ไหม ..มินโฮ?"  

คุณเดินเข้ามาใกล้อีกนิด ผมยังไม่ทันตอบอะไรก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากในห้อง ผมสะดุ้งนิดหน่อย แต่คุณกลับหัวเราะลั่น

"นายน่ารักว่ะ ซงมินจา! เจ้านี่น่ะฉันขอนะ!" 

ช้าก่อน ช้าก่อนสิคุณจะลากผมออกมาจากห้องทั้งอย่างนี้ไม่ได้ ผมไม่ใช่คนตัวเล็กและคุณก็ไม่ใช่คนตัวเล็กส่วนสูงเราคงไล่เลี่ยกัน ผมยื้อยุดกับคุณตรงหน้าห้อง มือที่เต็มไปด้วยรอยสักของคุณกำข้อมือผมแน่น ผมเพิ่งได้มองหน้าคุณชัด ๆ จากแสงไฟตรงโถงทางเดิน....

ผมต้องเสียสติไปแล้วแน่ ๆ 

เพราะผมกำลังนั่งให้คุณมองอยู่ในห้องที่คุณบอกว่าเป็นของคุณ คนที่ผมเพิ่งเจอและไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ คุณเท้าคางมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า 

คุณยิ้ม...มันแปลกที่ผมคิดว่ามันน่ารักเพราะคุณคือผู้ชายตัวสูง ร่างกายเต็มไปด้วยรอยสักไม่ต่างจากแฟนของมินจา มีรอยสักที่อกด้วย ผมไม่ได้จะตั้งใจมองนะ เพราะคุณติดกระดุมไม่หมดต่างหาก ผมเกาจมูกแก้เก้อ เปลี่ยนองศาหน้าก้มมองต่ำลง

ข้อเท้าคุณเล็กเหมือนข้อเท้าผู้หญิง...ผมสะดุ้งเมื่อคุณยกเท้าขึ้นมาวางบนหน้าตักผม

"เห็นมองอยู่นานแล้ว เผื่ออยากเห็นใกล้ๆ"  ผมไม่รู้จะตอบคุณว่าอะไร "วันนี้นอนที่นี่แหละ ไม่ทำ แบบนั้น หรอก" คุณคงจงใจเน้นคำนั้นล้อเลียนผมแน่ และใช่...

ผมเสียสติไปแล้วที่ตอบตกลง

ผมยอมให้คุณเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว...เข้ามาโดยได้รับอนุญาต

"ถึงกับต้องเปลี่ยนเครื่องนอนยกเซ็ทเลยหรือไง" คุณเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามา 

"ถ้าเป็นไปได้ผมจะเปลี่ยนเตียงด้วยซ้ำ" 

"ลายผ้าปูที่นอนดูลุงชะมัด เหมือนนายเลยทั้ง ๆ ที่เป็นแค่เด็กมอปลายแท้ ๆ "

"ก็แค่เอาไว้นอน" ผมตอบเขาไปแบบนั้นแต่ก็พลันนึกถึงเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อน

"เด็กทะลึ่ง นายคิดเรื่องนั้นอยู่ล่ะสิ สีหน้าออกหมดแล้ว" คุณเดินเข้ามาใกล้ ลมหายใจของคุณเจือกลิ่นบุหรี่ แต่กลิ่นกายคุณหอม

"แทฮยอน เลิกแกล้งผมเถอะ" คุณไม่หยุด เอาแต่พ่นลมรดหน้าผม 

"เคยทำเรื่องอย่างว่าไหมมินโฮ" คุณถามเสียงเรียบ ทำไมต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้น

"....เคยสิ ผมก็ผู้ชาย" 

"ยังไง กับใคร เมื่อไหร่" คุณถามลึกและตรงเกินไปนั่นมันทำให้ผมอายที่จะตอบนะ 

"ตอบสิ"

คุณยังจะเซ้าซี้จะเอาคำตอบให้ได้

"ไม่ได้ทำกับใคร...หมายถึง-"

"แค่ช่วยตัวเองหรอ" 

"ผมคิดว่าเรายังไม่สนิทถึงขนาดพูดเรื่องนี้เหมือนเป็นเรื่องปกตินะ" 

"ก็สนิทซะสิ" 

อย่าพูดเหมือนมันง่ายขนาดนั้นเลย แม้แต่กับเพื่อนที่โรงเรียนผมยังใช้เวลาเป็นเทอมกว่าพวกเขาจะรับไอ้เนิร์ดตัวโย่งอย่างผมเข้ากลุ่ม

"ทำกันไหม" คุณถามต่อ  อะไรของคุณกันเนี่ย  

"ลองดูกับฉันไง จะได้สนิทกัน" คุณยิ้มหวานแล้วลุกขึ้นเดินมาหา ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไร ผมคิดไม่ทันและตอบไม่ได้เพราะเรากำลังแนบชิด ถึงแม้จะตกใจแต่ผมก็มีสัญชาตญาณ.....

ครั้งแรกของเราเกิดขึ้นในวันนั้น ผมเป็นผู้ชายวัยรุ่นไม่ใช่ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเพียงแต่ยังไม่เคยได้ทำ เขาบอกให้ผมทำตามอารมณ์ นี่มันตื่นเต้นเป็นบ้าเลย หนังที่เคยดู หนังสือที่เคยอ่าน คำบอกเล่าจากใครต่อใครรอบข้าง เกี่ยวกับเรื่องนี้ย้อนกลับมาในหัว...แต่คูณสิบคูณร้อย ประเมินค่าไม่ได้ 

บางช่วงผมรู้สึกเหมือนตายแล้วฟื้น รู้สึกอุ่น ร้อน แล้วเบาหวิว คุณบอกให้พอในครั้งที่สามแต่ผมกลับรั้น นั่นเป็นสาเหตุที่คุณยังนอนบนเตียงของผมเมื่อเวลาเกือบบ่ายโมง 

คุณมองค้อนผมโดยที่ยังนอนคว่ำอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน ผมอยากขอโทษ แต่กลับไม่รู้สึกผิดเท่าไหร่นัก ผมพยายามหุบยิ้มแต่ตอนที่โดนคุณปาหมอนใส่

"แรงเยอะเหลือเกินนะ"

"จะได้สนิทกันไง..คุณพูดเองนี่" 

  

เราสนิทกัน

แนบสนิทก็ด้วย

ห้องของผมได้ต้อนรับคุณบ่อย มันยินดีเพราะผมโคตรยินดี ผมตื่นเต้นน้อยลงแต่ต้องการมากขึ้น

"เก่งขึ้นนะ" คุณชมขณะที่มือยืดแก้มของผมเหมือนเด็ก ผมยอมถูกชมเหมือนเด็กถ้ามันจะทำให้คุณจูบผมซ้ำ ๆแบบตอนนี้

ผมรู้จักคุณมากขึ้น คงพอ ๆ กับที่คุณรู้จักผม 

ความรู้สึกของผมมันเพิ่มมากขึ้นและคิดว่าคุณก็คงเหมือนกัน

ผมชอบมีคุณ ไม่จำเป็นต้องร่วมเตียงก็ได้ แต่มีคุณ

ผมชอบมองคุณใกล้ ๆ ไม่ต้องจูบก็ได้ แค่ได้เห็นคุณ

วันนี้คุณอนุญาตให้ไปหาที่งานของคุณได้ ยืนมองตัวเองในกระจก ผมไม่อยากเป็นไอ้เห่ยในสายตาคุณ ลองจับดูผมของตัวเองมันค่อนข้างยาวแล้วคงจะต้องตัดออกสักหน่อย แต่จะยังมีร้านตัดผมที่ยังเปิดอยู่ไหมในเวลาเกือบห้าทุ่ม ผมตัดสินใจลงไปที่ชั้นสองของอพาร์ทเมนท์ ลองดูเผื่อว่าเขาจะช่วยได้ 

“ไง” 

“ลมอะไรหอบนายมาวะเนี่ย” 

“ช่วยทำอะไรสักอย่างให้มันดูดีกว่านี้ได้ไหม” 

ผมพูดพลางชี้ที่ผมเจ้าปัญหาบนหัวตัวเอง เขาทำหน้าประหลาดใจนิดหน่อย ผมกับเขาย้ายเข้ามาที่นี่พร้อมกัน

“เข้ามาก่อน”

ผมมายืนอยู่ที่หน้าเวทีราว ๆ ห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืน  ไม่ถึงกับหน้าเวทีเสียทีเดียวมันออกจะชิดขวาสักหน่อย ผมค่อนข้างขัดเขินกับทรงผมของตัวเองที่จัดทรงมานิดหน่อย พูดให้ถูกคือบ๊อบบี้เป็นคนจัดทรงให้ เจ้าของห้องชั้นสองที่ผมไปรบกวนเขานั่นแหละ 

มันดูเหมือนผมที่สระยังไม่แห้งแล้วถูกปัดไปข้างหลังแบบที่ผมเคยเห็นเขาทำ ‘สาว ๆ ต้องมองนายจนเหลียวหลังแน่เชื่อสิ’ เขาบอกแบบนั้น แต่นั่นแหละ ผมก็ยังไม่เชื่อเขาไม่เต็มร้อยอยู่ดีว่ามันไม่ได้ออกมาแปลก ๆ ใช่ไหม

เสียงซาวน์เช็คดังขึ้นปลุกผมจากภวังค์ คุณที่ยืนอยู่บนนั้นดูงดงามกว่าทุกอย่าง ผมยืนนิ่งตรงนี้เฝ้ามองตั้งแต่คุณเริ่มร้องเพลงแรกจนถึงเพลงสุดท้าย ผมเดินเก้ง ๆ กัง ๆ เข้าไปหา ยิ้มให้คุณเหมือนทุกครั้งแต่สีหน้าของคุณดูไม่สบอารมณ์นัก 

"ทำผมทรงอะไรของนาย" เขาขมวดคิ้วมุ่น
  

"บ๊อบบี้ทำให้" คุณเอื้อมมือมาขยี้จนมันกระเซิงไม่เป็นทรง

"ไม่ต้องทำอีกดีกว่า"

"มันดูแย่ใช่ไหม นึกอยู่แล้วเชียว" มันคงประหลาดจริง ๆ 

ผมเดินตามคุณมาที่รถ 

"ให้ผมขับไหม" คุณเลิกคิ้วประหลาดใจ "ผมไปเรียนมา ขับได้" ผมอยากเป็นผู้ชายที่คุณเพิ่งพาได้ในตอนที่คุณเหนื่อย 

"เอาสิ" 

ผมแบมือขอกุญแจ แต่คุณกลับส่ายหน้า

"Drive me crazy." เอาล่ะ ผมจะไม่ยับยั้งชั่งใจอะไรทั้งนั้น เราไม่ได้ตระเตรียม แต่ผมจะทำให้มันออกมาดี

เราไปถึงปลายทางโดยที่ล้อรถไม่ได้หมุนเคลื่อน โอเค อาจจะเคลื่อนนิดหน่อยก็เพราะความน่ารักของคุณ 

ผมบอกรักคุณอีกครั้ง แต่คุณไม่ได้ตอบกลับมา

คุณโน้มตัวเข้าหาแล้วจูบผมแผ่วเบา

จูบที่ผมเข้าใจว่าคือการแสดงความรักในแบบของคุณ เราแนบชิด บดเบียด นิ้วมือของคุณไล้แผ่วบนไหล่ของผม

สมองผมมีแต่คุณตลอดช่วงเวลานั้น

จริง ๆ ผมก็คิดถึงคุณตลอดเวลานั่นแหละ

เราเริ่มมันอีกครั้งเมื่อมาถึงห้องของผม ผมเลิกบ่นมินจาเรื่องที่พาเพื่อนมาจัดปาร์ตี้ในห้องแล้ว ขอแค่ไม่มายุ่งกับห้องของผมก็พอ 

ผมนำ...คุณร่วมมือ ผมชอบจับข้อเท้าของคุณ วันนี้คุณน่ารักมากตามใจผมทุกอย่างจนสุดทางมันทำให้ผมได้ใจ ผมต้องการมากกว่านี้

"คบกันไหม" ผมเคยถามแล้วแต่ถามอีกครั้งเผื่อว่าคุณจะเปลี่ยนใจ "ผมอยากเจอคุณ ทั้งในห้องนี้ ข้างนอก ทุก ๆ ที่"

"ได้เจออยู่แล้วน่า กังวลอะไรไม่เป็นเรื่อง" คุณเมินที่จะตอบเหมือนเคย

"ผมอยากมีคุณ อยากให้คุณมีผม ผมจะรีบโตนะ" ผมกระชับกอดจากด้านหลังจูบลงบนลาดไหล่เนียน คุณประสานมือของเราเข้าด้วยกัน

"แค่อยู่แบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก็พอไม่ต้องรีบหรอก"

"ถ้าอย่างนั้น ตลอดไปได้ไหม" คุณหันมาจูบที่ปลายคาง ผมเข้าใจว่ามันคือจูบสัญญาจากคุณ

เราเจอกันนาน ๆ ครั้ง ผมจึงดีใจมาก ๆ เวลาที่คุณเรียกให้ไปหา

ผมกังวลกับการโดดเรียนครั้งแรก แต่ความกลัวที่จะไม่ได้เจอคุณมีมากกว่า

คุณบอกว่าจะไปตามความฝัน ผมคิดว่ามันเท่มากเลยล่ะ มันยิ่งทำให้ผมหลงใหลในคุณ

"ผมไม่เรียนต่อดีไหม แล้วไปกับคุณด้วย" คุณตอบด้วยการถอนหายใจและผมเป็นกังวลต่อแววตาคุณตอนนี้มาก ๆ

คุณหายไปสองสัปดาห์แล้ว ผมไม่สบายใจเพราะติดต่อคุณไม่ได้เลย ผมโดดเรียนไปที่หน้าห้องของคุณ ผมไปเคาะประตูเรียกอยู่บ่อยครั้ง และคุณไม่ได้ไปร้องเพลงที่เดิมแล้ว

พี่สาวที่พึ่งพาไม่ได้เดินมานั่งข้างในวันที่ผมป่วย ผมแกล้งป่วยเป็นครั้งแรกเพราะไม่อยากไปเรียน จริง ๆ สภาพผมก็ไม่ต่างจากคนป่วยอาการสาหัส

โรงเรียนเชิญผู้ปกครองเพราะผมขาดเรียน

แต่ผมคิดแต่เรื่องของคุณ

"ฉันเคยสงสัยว่าแทฮยอนติดใจอะไรแก แกเนี่ยนะ" 

"เงียบเถอะขอร้อง" ผมปัดมือเธอที่วางบนไหล่

"ขอโทษที่ไม่เคยเตือน ไม่คิดว่ามันจะยืดเยื้อ ไม่คิดว่าแกจะถลำลึกขนาดนี้” เธอสวมกอดผม "รักเขาใช่ไหม" 

"ใช่....นึกว่าเขาก็รักเหมือนกัน"  

"นี่ฟังนะน้องชาย แทฮยอนคือแมวจร เข้ามาอ้อนเมื่อต้องการความรัก แต่ถ้ามากไปมันก็ไม่ชอบใจมันไม่ติดอยู่ที่ไหนนาน ๆ หรอก"

"เขาอาจจะกลับมาก็ได้ถ้ารู้ว่าฉันรอ เรามีสัญญานะ เราสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน"

“สัญญาหลังจากจบเรื่องบนเตียงน่ะหรอ คิดว่ามันจะจริงสักแค่ไหน” 

ใช่แล้ว สัญญาด้วยจูบในตอนนั้น จูบที่ตีความไปเองของผม ถ้าผมกล้าทบทวนเรื่องที่ผ่านมา ถ้าผมไม่บ้าหลอกตัวเองก็คงคิดได้ 

ผมทำรัก...ในทุกครั้งของเรา

แต่คุณทำอะไร....ใช่รักหรือเปล่า

----------------- [FOR] -------------------

writer : @doziido

#510330tracks

track, beating and them